Patience and Amazing

Good morning everybody,

Wisten jullie dat we bij het motel in South Lake Tahoe heel erg dichtbij de staatsgrens met Nevada zaten. We hadden deze te voet kunnen overgaan. Dat hebben we niet gedaan. We zijn gisteravond na het terras weer terug gelopen naar ons motel. Al vroeg ging het licht bij mij uit. Ik had het even nodig om flink bij te tanken. Maar vandaag kan ik er weer tegenaan! We zijn al vroeg wakker. En omdat we gister bij het inchecken te horen hebben gekregen dat we pas op zijn vroegst om 08:00 aan het ontbijt kunnen, gaat Dick alvast wat voorwerk doen. Hij gaat de boodschapjes voor vandaag al voor het ontbijt doen. Ik zorg tegen de tijd dat hij terug is, dat de spullen klaar zijn om in de auto gezet te worden, zodat we na het ontbijt gelijk kunnen vertrekken. Nu blijkt dat het ontbijt echter niets voorstelt, we zijn even teleurgesteld, vooral omdat we hierop hebben gewacht. Dus uiteindelijk zijn we zo klaar en vertrekken voor weer een nieuwe dag en nieuwe belevenissen. We zijn net op weg als we dus de staatsgrens van Nevada overgaan en verder zuidwaarts rijden over de tussendoor wegen.  We hebben weer wat miles te gaan in de ochtend, maar alles gaat voorspoedig. We gaan wederom de staatsgrens met California over en komen ook weer langs de ondertussen bekende inspectiepost. We nemen deze keer de goede kant van de weg en mogen onze weg vervolgen. Voorlopig ook nog geen roadwork te bekennen, dus dat gaat lekker. Onderweg zien we zo nu en dan in de wat kleinere plaatsjes leuke en artistieke snuisterijen voorbij komen of de ouderwetse motels zoals we die kennen van de films van vroeger, zo leuk om te zien!  De omgeving is weer mooi, vooral als we later de US 395 South volgen richting Lee Vining, wat een prachtige bergweg! We komen langs Mono Lake, dit is een zoutmeer in Mono County. Het ligt tussen de Sierra Nevada en de White Mountains, ten oosten van Yosemite National Park. Mono Lake staat bekend om de grillig gevormde zoutpilaren nabij de zuidwestelijke oever. De saliniteit (het zoutgehalte) is met 7,5% ruim tweemaal zo hoog als zeewater (3,5%). Eerst zien we het meer vanaf grote hoogte liggen, waar we even stoppen om foto's te nemen, even later rijden we beneden en maken we even een stop bij het visitor center. Het is voor gelijk even een stop om de benen te strekken, we hebben nog een aardig stuk te rijden. Even later nemen we de CA 120 die later overgaat in de Tioga Pass Road. Alweer een prachtige weg die naar de entree leidt van Yosemite Gate East. Dick heeft van te voren een reservering aangevraagd, want anders kom je het park niet eens in. En dus met ook het tonen van de annual pass, kunnen we gaan genieten van dit geweldige park. Net voorbij deze ingang stuiten we op.....jawel roadwork....ook in de parken zijn ze flink aan de wegen bezig. We moeten flink wat geduld opbrengen want alles bij elkaar duurt het heel wat tijd. Roadwork over een lengte van 12 miles, is best een aardig eindje....Onderweg gaan we nog langs bij het visitor center om te checken of we de trail die we van plan zijn te gaan lopen nog wel kunnen lopen. Dick heeft gisteravond bij het nakijken gezien dat er bepaalde stukken zijn afgesloten. De ranger geeft bij navraag aan dat het wel kan via een omweg, en geeft ook aan dat we rekening moeten houden met flink wat smoke in de lucht vanwege bosbranden. We laten het even bezinken wat te doen. We besluiten om een andere trail te gaan doen, eentje die er voor morgen op staat. Aldaar aangekomen lassen we de picknick in en beginnen dan aan de Tenaya Lake trail. Een wandeling langs het Tenaya meer. Ditmaal niet heel erg inspannend, voornamelijk een vlakke route met wat lichte stijging en daling, goed te doen. We stoppen bij verschillende punten en bij terugkomst houden we een korte pauze bij een klein strandje, waar ik even mijn voetjes in het water laat bijkomen. Bij het wegrijden merken we dat de mensen van het roadwork inmiddels hun spullen hebben ingepakt en zijn vertrokken, waardoor we ons gelukkig wat sneller over de wegen kunnen begeven. De weg leidt ons verder hoog door de bergen en later komen we onderin de vallei waar we ook prachtige uitzichten voor onze ogen krijgen. Regelmatig stappen we uit om alles vast te leggen, wat niet altijd mee valt. Het is allemaal zo indrukwekkend groot! Het is niet te beschrijven, what amazing! Verder valt het Dick op dat het helemaal niet druk is in het park, hij is hier al eerder geweest en vooral in de vallei is het vaak file rijden en hopen op een plekje om te stoppen, nu hebben we al ruimte, wat een geluk hebben we!! Het is één van de hoogtepunten van deze reis! Morgen komen we nog een keertje terug en hopelijk dat we dan net zo veel geluk hebben. Rond 17:00 beginnen we aan ons laatste stukje van deze rit. Het is nog een uurtje rijden naar ons hotel The Monarch Inn in Mariposa. Bij 40 graden checken we in en lopen even later naar de eetgelegenheid 1850 restaurant. De prachtige dag is compleet met een heerlijk gerecht en drankje. Wat hebben we het goed!! Kijken wat morgen gaat brengen......