A great Cathedral day

Good morning everybody,

Eén van de eerste dingen die we in de ochtend doen is onze berichten en checken. Zo ook de reacties die jullie achterlaten op onze verhalen en foto's. Het is altijd leuk om deze te lezen, waarvoor wij jullie bedanken! En blijf dit doen!! Vanmorgen zijn we na weer een karig ontbijtje en een bezoekje door Dick aan de naastgelegen bakkerij vertrokken voor een nieuwe dag in Yosemite NP. Het weer is heerlijk met zo'n 23 graden. Het belooft een mooie en warme dag te worden. We rijden in een half uurtje naar de ingang/uitgang waar we gister het park hebben verlaten. Wanneer we het park naderen zien en ruiken we de rook van de bosbranden die er gewoed hebben of nog gaande zijn. Het lijkt wel of er duizenden openhaarden staan te roken! Er hangt een dichte mist van rook in de vallei van het park. Gelukkig hebben we hier gistermiddag al prachtige foto's van genomen en rijden we direct door naar diverse hoger gelegen uitkijkpunten, één daarvan is Olmstedt Point Overlook. Gelukkig is hier weinig te merken van de rook en hebben we een prachtig uitzicht. We rijden verder door de prachtige natuur van dit park. Het is ietsje drukker dan gister, maar zeker nog heel goed te doen. Van de roadworkers hebben we ook geen last, die zijn een lang weekend vrij. Zoals vele Amerikanen vanwege labourweekend. We hebben besloten om vandaag een lange trail (Cathedral trail) te gaan doen, die ons wel eventjes zoet gaat houden. Hiervoor parkeren we de auto bij het visitor center aan de Tioga Road, vanwaar we de trail kunnen starten. Omdat we wel een paar uurtjes onderweg zijn, zorgen we voor voldoende water en wat te eten voor onderweg. Rond 11:00 beginnen we aan de trail, en wat voor één! We zijn amper begonnen en het zanderige bospad zet een flinke stijging in en die gaat maar door en door. Soms met grote stappen om de stenen treden op te lopen en de  wortels van de bomen wat te ontwijken. We hebben soms amper de tijd om de omgeving in ons op te nemen, behalve als we even stoppen om op adem te komen. En dan hebben we met regelmaat de prachtigste uitzichten! En waar leidt deze trail dan naar toe? We moeten uiteindelijk uitkomen bij twee meren: lower Cathedral lake en Upper Cathedral lake. We zijn ongeveer anderhalf uur onderweg als we bij de splitsing aankomen. We kiezen ervoor om eerst naar de lower lake te gaan. Met wat afdaling komen we na een halfuurtje bij het lower lake aan. Het is er prachtig! Met wat kleinere waterstroompjes en plassen en de mooie geel groene grasweides en de enorme kolossen van bergen, waaronder de rotsformatie die je doet denken aan de vormen van een kathedraal, erom heen. We lopen op de gladde witgrijze stenen ondergrond een stuk door om de omgeving van alle kanten te kunnen bekijken. Wat een belevenis! Het kost wat moeite, maar wat je ervoor terug krijgt is geweldig! Wat een natuur! We pauzeren een klein half uurtje om wat te eten en drinken en lopen dan het stuk weer terug naar de splitsing om nu de kant van het upper lake te nemen. Om dit lake te zien, moeten we wat langer door lopen. Na een drie kwartiertjes zien we aan onze rechter kant het grote meer verschijnen. Hier is ook veel groen te zien en kunnen we mooie plaatjes schieten. We vonden zelf het lower lake wat aantrekkelijker, maar ook dit mag er wezen! Het is wat grootschaliger. Hier zien we ook mensen die hun tentjes hebben opgezet om hier te overnachten. Zij doen de nog langere trails waar je een aantal dagen over doet. Dat zijn de echte "die hards". Ook hier lassen we een pauze in om bij te komen en alles in ons op te nemen. Het is er heerlijk, een klein windje, wat bewolking en een temperatuur van ongeveer 25 graden. Na een half uurtje pauze beginnen we aan de terug weg. We zijn net aan de wandel, zien we niet ver van ons vandaan 2 herten met een kleintje op het gemakje aan het grazen. Stilletjes proberen we dichterbij te komen, wat redelijk goed lukt. Hoe bijzonder is dat om ze zo tegen te komen! Het is ook zo'n beetje het eerste wildlife wat we hier zijn  tegen gekomen. Hopelijk volgt er nog wat meer. De terugweg gaat iets sneller dan heen, met wat meer dalen. Er is iets minder conditie voor nodig, maar fysiek kost het toch ook veel energie. Constant komt er druk en spanning op de knieën te staan, wat op een gegeven moment toch wel veel vraagt van het lichaam. Vooral als je het niet gewend bent. Om half vijf zijn we weer terug bij de auto. We zijn 5,5 uur onderweg geweest, 18 km gelopen met een stijging van 442 meter! Het is zwaar geweest, maar wat een geweldige trail was dit! Ontzettend blij dat we hem hebben gedaan! En dan zit de dag er nog niet op, we gaan nog even door. Yosemite laten we achter ons. Het is een geweldig park, zo ontzettend mooi en indrukwekkend. We verlaten het park via de Tioga Pass exit, en rijden naar het Mono Lake om daar de trufa's te bewonderen. Hieronder de uitleg hierover van ontdek-Amerika.nl:

Mono Lake is meer dan 1 miljoen jaar geleden ontstaan, het is een van oudste meren van heel Noord-Amerika. Het heeft een oppervlakte van ruim 150 km². Een van de meest opvallende kenmerken is de aanwezigheid van vreemd gevormde kalksteentorens in het water en op de oever. Deze torens worden tufa’s genoemd.

Het ontstaan van de tufa’s
Gedurende het lange bestaan van het meer, zijn er grote hoeveelheden mineralen en zout vanuit de omringende bergen het water ingestroomd. De enige natuurlijke manier waarop het water weer verdwijnt, is verdamping. De mineralen en het zout blijven daarbij achter, en daardoor is het water nu 2,5 maal zo alkalisch en maar liefst 8 keer zo zout als zeewater.
Onder de bodem van het meer bevinden zich zoetwaterbronnen. Het zoete water bevat veel calcium, en dit vermengt zich met het zoute water in het meer. Het calcium verbindt zich met het zout, en deze combinatie slaat op de bodem neer in de vorm van kalksteen. Het duurt vele jaren voordat op deze manier een tufa is gegroeid. De torens in het zuidelijke deel van het meer zijn naar schatting 200 tot 900 jaar oud.

Het waterpeil
Vanaf 1941 vond een drastische afname van de watertoevoer naar Mono Lake plaats. De oorzaak was dat de stad Los Angeles vier van de vijf voornaamste stromen die eerst in het meer uitmondden, voor de watervoorziening van de stad ging gebruiken. De gevolgen voor het ecosysteem van het meer waren dramatisch; het waterpeil zakte meer dan 12 meter, en de tufa’s kwamen steeds meer boven de oppervlakte van het water uit. Een deel van de torens ligt zelfs helemaal niet meer in het water, en de groei van die tufa’s is daardoor gestopt. Pas in 1994 werd aan dit proces een halt toegeroepen; Mono Lake wordt nu beschermd, en men heeft maatregelen getroffen waardoor het waterpeil langzaam weer stijgt.

Via een onverharde weg komen we op de parkeerplaats. We wandelen via een mooi aangelegd pad richting het Mono Lake en zien de trufa's al staan. Vele al op het land, enkele gedeeltelijk in het water. Wat een bijzonderheid is dit dan weer! We treffen het met het weer, de zon is al aan het zakken en geeft mooie kleuren op de torens. Het is bijzonder en prachtig om te zien! We kunnen foto's blijven maken. Helaas kunnen we hier niet te lang blijven, want we hebben nog een uurtje te rijden naar ons hotel in Bishop. Rond 18:15 rijden we via de US 395 South naar het volgende hotel. Deze weg is ook weer zo geweldig! Mede doordat de zon aan het zakken is, komende de prachtigste plaatjes voorbij. Voor mij is dit echt Amerika! De Sierra Nevada als schilderij waar we langs rijden! Geweldig! Bij aankomst bij Bishop Inn, parkeren we de auto en gaan we eerst wat eten bij Mountain Rambler Brewery. Dat hebben we wel verdiend vandaag! Het was een grootse dag!!