What a special day

Goodmorning everybody,

We hebben weer goed geslapen! We zijn al wel vroeg wakker, rond 06:30, maar dat kan ook bijna niet anders als je de avond ervoor om 21:30 knock out in bed beland. Waar ik thuis nog al eens last heb van niet de slaap te kunnen vatten, ben ik hier in nog geen halve minuut onder zeil. Wat heerlijk is dat! Als je zo vroeg wakker bent, kun je weer wel op je gemak aan de dag beginnen. Dat doen we dus ook! We lopen rustig met een heerlijk temperatuurtje naar het hoofdgebouw van de Days Inn. Het is rustig in de kleine eetruimte, we hebben zo gezegd de ruimte voor ons alleen. Een boterhammetje toasten, een wafeltje maken, koffie en thee, yoghurtje en een appeltje voor onderweg volstaat voorlopig. Het programma voor vandaag staat niet heel erg vol, dus kunnen we de tijd nemen voor hetgeen wat we gaan doen. We beginnen iets over achten aan onze rit, en al snel na vertrek passeren we de stateline en rijden we de staat California weer binnen. We pakken dit keer geen Interstate of Highway, maar een prachtige binnendoor weg waar je toch ook redelijk op door kunt rijden. Het is wederom prachtig en zeer de moeite waard! Vlakke dorre landschappen wisselen zich af met bergen, bossen en groen. Wanneer we al een tijdje in de staat California rijden, zien we een bord met de tekst dat we een inspectiestop gaan naderen en alle auto's moeten stoppen. En inderdaad even later zien we de post staan. Dick rijdt eigenlijk iets te snel en daardoor kunnen we niet goed lezen langs welke kant van de post we moeten rijden. Natuurlijk pakken we net de verkeerde kant. De ambtenaar komt zijn kantoortje uit en aan zijn gezicht te zien is ie niet heel erg blij. Dick doet zijn raampje open en de man vertelt ons dat we eigenlijk aan de andere kant hadden moeten staan. Dick verontschuldigd zich. Verder vraagt hij of we verse groenten en fruit bij ons hebben. We hebben even geleden wat bananen, druiven, tomaatjes gekocht bij de Safeway en de appeltjes van het motel bij ons. Gelukkig vindt de man dit geen probleem en mogen we verder rijden. Blijkbaar zijn ze hier toch erg terughoudend met het invoeren van verse producten, vanwege de ziektes die dat met zich mee kan brengen. Het is nog best een aardig stukje rijden naar Lassen Volcanic NP. We arriveren er rond 11:30. De geur van het verse brood dat we hebben gekocht, komt ons tegemoet. Tijd om even te kijken of we dat ergens kunnen opeten. Bij het punt waar we een trail willen gaan wandelen, zien we een picknick tafel en kunnen we aanvallen. Heerlijk om even bij te komen, te genieten van de omgeving met een zonnetje. Wat dat betreft is de temperatuur al flink opgelopen, de thermometer in de auto tikt 27 graden buitentemperatuur aan. Een schaduwplekje is gewenst. Bizar hoe het kan verkeren....een week geleden vroegen we om een zonnetje en nu heel graag wat schaduw. Maar goed, we klagen niet! We treffen het geweldig hier! Tijd om aan onze trail te beginnen, een ronde om het Manzanita Lake. En wat voor ronde! Het is wederom prachtig, door de bossen met af en toe een doorkijk op het meer. Hoe verder we komen des te mooier het uitzicht. De reflectie van de bomen, de berg en top van de Lassen vulkaan en de wolken, geweldig! Een stukje verder zien we een man in het water staan, die aan het vliegvissen is, of althans hij is het aan het oefenen. Dit horen we van de man die aan de rand van het water aanwijzingen aan het geven is. We blijven even hangen voor een praatje en maken onze ronde verder af. Met het nemen van foto's, genieten van het uitzicht en het praatje zijn  we een heerlijke anderhalf uur onderweg geweest. Het was super! We pakken de auto om nog meer te genieten van dit mooie park. We lopen de Devastated Area Interpretive Trail, een korte wandeling langs borden waarop uitleg wordt gegeven over hoe de omgeving zich hesteld heeft van de enorme schade die hier op 19 mei 1915 werd aangericht. We zien de Hot Rock, een 30 ton zware rots die door de modderstroom, die direct na de uitbarsting van Lassen Peak naar Devastated Area werd gesleurd. De rots bleef nog dagenlang gloeiend heet. We stoppen bij een paar uitkijkpunten, waaronder Summit Lake. Hier zien we voornamelijk zwart geblakerde bomen. Door brand verwoest. We zien dat ze aan de buitenzijde zwart zijn, maar van binnen gewoon de houtkleur hebben behouden. Als laatste kijken we, maar voornamelijk ruiken we de Sulphur Works, een van de voornaamste geothermische gebieden in het park. Aan de ene zijde van de weg ontsnapt stoom uit een gat in de grond, aan de andere zijde zien we een bubbelende grijze modderput. Het ruikt erg vreemd en naar. Van hieruit rijden we via de prachtige dalende bergweg het park uit om koers te zetten naar ons hotel van vandaag. De navigatie geeft aan dat we hiervoor nog een klein uurtje moeten rijden. De rit gaat voorspoedig tot 20 miles voor het einde als we op road work botsen, en moeten wachten op het sein om op de éénbaansweg door te kunnen rijden. Dit achter de auto aan, die op het dak het signaal: follow me, aangeeft. Ook hier in Amerika zijn ze overal aan de weg bezig. Of het nu een grote Interstate betreft of een kleine B weg, het maakt niet uit. Je komt de wegwerkers overal tegen. We hebben er iedere dag wel mee te maken. Om 16:45 zijn we op plaats van bestemming en duiken ook gelijk het zwembad in van Days Inn Red Bluff. Heerlijk afkoelen want de thermometer staat op maar liefst 41 graden. Voor ons dagelijkse etentje gaan we deze keer naar een plaatselijk Chinees restaurant. De voor ons wat vreemde gerechten smaken uiteindelijk super! En ook hier zijn de porties meer dan genoeg! De rest van de avond verblijven we in ons met air gekoelde kamer....