Dag 7 Chief Ouray Mine Trail

Howdy y'all,

Deze dag beginnen we met een ontbijtje in het motel. In de best grote etenszaal zitten al wat mensen te eten. Het is inmiddels rond 07:00 uur.
De grote tv staat aan en we kunnen het laatste nieuws omtrent het weer op the weather channel live meemaken. In Florida zijn er overstromingen, dat ziet er niet goed uit. Gelukkig hebben wij hier geen last van, we hebben tot nu toe geweldig weer! Laten we hopen het zo te houden!
Het ontbijt valt een beetje tegen, bagels in plaats van brood, zo goed als geen beleg, geen yoghurtjes of vers fruit. Een vers gebakken omeletje kunnen we dan wel weer krijgen. We zijn in ieder geval zo klaar en pakken onze koffers en andere tassen die al ingepakt klaar staan. On the road again!
Met 20 graden rijden we de mooie US 550 verder richting Ouray. Zoals jullie gister gelezen hebben, zijn de plannen iets aangepast en heeft Dick gisteravond zitten kijken wat we vandaag en morgen gaan doen. Het is de Chief Ouray Mine trail geworden.
Chief Ouray was een afstammeling van de Indianen stam Utes. Hij stond bekend als een vredelievend mens en goede onderhandelaar.

Het plaatsje Ouray wordt ook wel het Zwitserland van Amerika genoemd, en dat snappen wij wel! Want hoe dichterbij we komen, doemen de prachtige mountains aan alle kanten op! Geweldig! De besneeuwde toppen zien er prachtig uit in het felle zonlicht. We parkeren de auto op een kleine parkeerplaats waar een aantal stellen hun tentje hebben opgeslagen. Ze zijn ze aan het opruimen en gaan waarschijnlijk weer op doorreis. Het is wat frisser geworden en in de schaduw voelt het koud aan. Wij treffen de voorbereidingen. Broodjes smeren, voldoende water in de rugzak, onszelf in smeren en de hikestokken gaan ook weer mee. Gisteren hadden we al een pittige en steile trail achter de rug, maar die we vandaag gaan doen is nog veel heftiger! Vaak staat er aan het begin van een trail, een soort van inschrijf register. Dit om te checken of er geen mensen vermist raken. We schrijven ons hier in en beginnen rond 09:00 uur aan de wandeling.

Al direct gaat het pad flink omhoog. We moeten dan ook vrij regelmatig even een pauze inlassen om op adem te komen.
Iedere keer als we weer een stuk omhoog hebben gelopen en we een plekje in de schaduw tegen komen, pauzeren we even en genieten van de uitzichten die we zien. Naarmate we verder omhoog gaan worden deze uitzichten steeds mooier. De toppen van de bergen komen steeds duidelijker in zicht, het is prachtig.

Maar ook worden de paden smaller en soms ook beangstigend (voor mij althans) langs de afgrond. Het fijne grind en daarbij de steile helling zorgen ervoor dat met regelmaat mijn hartslag omhoog gaat. En dat komt niet alleen door de inspanning! Ik bedenk ook weer dat we ook nog een keer terug moeten. En naar beneden wil je nog wel eens doorschuiven. We hebben goede bergschoenen aan, maar toch. Als je uitglijdt, dan ben je echt de sigaar! Ik ben geen held wat dat betreft. Gelukkig zijn de meeste stukken goed begaanbaar met de nodige begroeiing langs de randen van de afgrond. Merendeels genieten we met volle teugen ondanks dat het veel inspanning vraagt. Tegen het eindpunt van de trail arriveren we bij een mooie waterval.

Hier blijven we ook even om de nodige foto's te nemen. Zelfs hier ligt nog een pak sneeuw! Willen we de trail verder lopen, dan moeten we de oversteek door het stevig stromende water maken. Boven het water is een lang elastiek gespannen om je eventueel aan vast te houden in case je in het water valt. Natuurlijk zijn we dat niet van plan, maar het blijft spannend! De schoenen zijn goed waterdicht gebleken, want we hebben geen natte voeten gekregen! We kunnen de tocht voortzetten. Een half uurtje later geraken we aan het eind van de trail en belanden we bij een huis, of eigenlijk meer een keet. Er staan nog wat spullen in...we moeten er doorheen lopen om nog een klein stukje verder te komen. Daar eindigt de wandeling en kunnen we de route terug wandelen.

Dit gaat zoals bijna altijd toch een stukje sneller als de heen tocht. Hoewel we op de spannende stukken en de hele steile stukken extra voorzichtig doen. De terugtocht valt me uiteindelijk erg mee. Ik had me het heftiger en gevaarlijker voorgesteld. Maar gelukkig valt dat erg mee! Om 15:00 staan we weer bij de auto! Toen Dick vanmorgen zei dat we er een hele dag over konden doen, moest ik lachen.... maar het komt aardig in de buurt. We hebben dan ook 11 km gewandeld met een hoogteverschil van 600 meter. Van beginpunt 2500 meter naar hoogste punt 3100 meter. We hebben het toch maar weer gedaan! Met weer mooie herinneringen in de pocket rijden we naar Silverton. Hier zitten we niet ver vandaan. Al snel rijden we dit leuke plaatsje binnen. We doen een korte sightseeing, wat voornamelijk de hoofdstraat betreft.

Na even een heerlijke verkoelend biertje te hebben gedronken bij de plaatselijke brouwerij, hoeven we niet ver te rijden om bij het motel Canyon View King te komen. We zijn er lekker op tijd om nog even een heerlijke douche te pakken. Fris en fruitig lopen we dan enkele honderden meters terug om te genieten van een heerlijke pizza bij Avalanche Brewery! Deze gaat erin als koek! Wat hebben we het toch goed! More to come...