In the middle of nowhere

Good morning everybody,

Een verschil van dag en nacht! We hebben heerlijk geslapen! Geen blaffende honden of ander soortig van geluid. Dus we staan uitgeslapen op en gaan voor ons ontbijt op weg naar het restaurant in het casino. Bij binnenkomst zien we dat er al, of nog steeds, mensen aan het spelen zijn op de diverse gokautomaten. We laten het ontbijt goed smaken. Hierna maken we ons op voor een spannende rit. We gaan voor het eerst deze reis off road rijden. Al vrij snel na vertrek verlaten we de IS 15 South en rijden richting Riverside/Bunkerville. Deze weg begint goed, maar na verloop van tijd gaat hij over in een weg met hier en daar wat putten en later over naar grove kiezel en grind. De omgeving ziet er mooi uit en over het algemeen is er nog best veel groen te zien waaronder mooie palmbomen. Waarschijnlijk toch best vruchtbare grond met de nodige toevoer van water. We hebben dan nog een mile of 30 te gaan, waarbij de navigatie aangeeft dat we er nog zeker anderhalf uur over doen. De weg gaat over in fijn grind en zand en de putten worden wat dieper en groter. Nog steeds geen probleem voor de VW. Maar op een gegeven moment wordt het toch wat meer bumpy... We zijn ondertussen op de echte dirtroad terecht gekomen en we kunnen voornamelijk stapvoets rijden. Dick is hier drie jaar geleden al eens eerder geweest, maar kan zich van deze weg maar weinig herinneren. In drie jaar tijd kan er natuurlijk hel wat veranderen. De navigatie geeft aan dat we op de goede weg zijn. Maar ojee, het is met regelmaat bijna echt niet te doen. Als het heel hard regent vormt het water zijn eigen weg, waardoor er flinke zandophopingen en openingen in de zandweg ontstaan. Het is nu gelukkig kurkdroog, maar de te nemen hobbels zijn zo hoog en diep tegelijk dat we af en toe bang zijn dat het ons niet lukt om deze barricades te nemen. De auto krijgt het echt te verduren. Als we hier vast komen te zitten, zijn we het haasje! Ik heb wel geteld één auto en één motorrijder gezien en dat was nog op het betere gedeelte van de weg. Nu zijn we overgeleverd aan de auto en een portie geluk. Terug gaan is ook geen optie. De weg is zo smal dat we niet kunnen keren. Met zwetende handen zit ik in totale stress en gespannen naast Dick. De navigatie geeft op een gegeven moment aan dat we er zijn, maar dat kan helemaal niet. Er is niets te zien....We volgen dan de enkele bordjes die we nog tegenkomen. Maar komen niet op het punt wat Dick voor ogen had om de auto te parkeren. Bovendien loopt de temperatuur ook aardig op en we willen op het eindpunt nog een trail doen ook... Na twee en half uur belanden we dan eindelijk op een punt waar we in ieder geval dicht bij ons doel zijn t.w. Little Finland. Het is niet helemaal de juiste plek, maar dat mag de pret niet drukken. En dan moeten we straks nog die hele weg terug....pffff ik moet er nog even niet aan denken. Als het allemaal maar goed gaat komen. Nu dan eerst maar eens de rotsformaties van deze plek gaan bezichtigen. We nemen voornamelijk voldoende water mee. We weten dat het eigenlijk niet echt verstandig is om met deze temperatuur (zeker 42 graden) te gaan wandelen, maar we hebben niet voor niets die ellendige weg getrotseerd. We maken er een niet te lange ronde van. We lopen met zijn twee hier alleen op deze plek rond, rust en sereen. In veel van de rotsformaties zie je figuren, overal om je heen. De formaties zijn heel erg fragiel. In de loop der tijd brokkelt het verder af door voornamelijk de weersomstandigheden. Het is iets zeer bijzonders om te zien! Dan ineens horen we het geluid en loopt er een donkey door de struiken. Hij laat goed van zich horen. Na een minuut of 40 houden we het voor gezien en lopen we vermoeid terug naar de auto. We stappen snel in en zetten de airco op volle kracht aan. We hebben wel een half uur de tijd nodig om wat bij te komen, met wat te eten en veel water. Was dit prachtig: ja! Was dit verstandig: nee......Maar nu die terug weg. We zitten er allebei een beetje mee in onze maag. We weten wat ons te wachten staat, en daar hebben we niet veel zin in. Door middel van de GPS die Dick eigenlijk al op de heenweg had kunnen en moeten gebruiken, vinden we een andere weg terug. We komen zelfs na een kwartier bij het eigenlijke eindpunt waar we de auto hadden willen parkeren. Deze weg blijkt een stuk minder heftig (af en toe ook nog wel één om even flink door elkaar geschud te worden) te zijn, als de heenweg. We komen op deze weg zelfs nog andere mensen tegen. Hoe bizar kan het zijn! De terugweg gaat gelukkig een stuk sneller en beter en al snel komen we weer op de verharde weg! Thanks to the Garmin GPS en de VW!! We slaken een zucht van verlichting! We kunnen onze rit voortzetten via de IS 15 North naar St George. Hier maken we nog even een tussenstop om wat te shoppen bij een shopping mall. Altijd leuk om even rond te kijken wat hier zoal te koop is. We lopen hier en daar wat winkels binnen en passen wat. We vinden het wel wat vreemd dat de winkels al aan het voorbereiden zijn om te gaan sluiten. Hier komen we erachter dat de tijd een uur is versprongen is en dat het al een uur later is dan we denken. Voor ons dus ook tijd om verder te gaan en richting hotel te rijden. We zitten goed en wel op de weg, komt Dick erachter dat hij zijn leesbril is vergeten in een pashokje...Oehlalala....dat is niet best en er volgen wat kleine vloeken, ik zal ze niet herhalen. Wij weer snel terug naar de shopping mall, in de hoop dat ze nog niet dicht zijn. In galop loopt hij naar de winkel en de verkoopster staat net het beveiligingshek te sluiten. Hij kan nog snel zijn bril pakken, die nog keurig netjes in het hokje ligt...lucky us!! Na 16 miles kunnen we inchecken bij Super 8 by6 Wyndham in Hurricane. De temperatuur is nog hoog in de 30 graden. Tijd om in de buurt wat te gaan eten en ons gemak te houden, bijkomen van alle indrukken van vandaag.....